Łysienie bliznowaciejące

Łysienie bliznowaciejące jest to trwała utrata jednostek włosowo-łojowych. Głównie dotyczy kobiet w wieku 30-50 lat. W tym typie łysienia problemem nie jest proces wypadania włosów, pacjenci bardzo często nie widzą nadmiernego wypadania włosów zanim zauważą łysienie, ale niszczenie mieszka włosowego, który zastępowany jest tkanką włóknistą. Skóra staje się ścieńczała, błyszcząca, nie widać mieszków włosowych, mogą być widoczne objawy współistniejącej aktywnej choroby, np liszaja płaskiego z zaczopowanymi ujściami mieszków włosowych.

Łysienie bliznowaciejące dzieli się w zależności od rodzaju nacieku zapalnego obecnego w badaniu histopatologicznym na: limfocytarne, neutrofilowe, mieszane oraz na przypadki niedające się zaklasyfikować.

Najczęstsze przyczyny łysienia bliznowaciejącego (często uchwycenie przyczyny jest trudne):

1. rogowacenie mieszkowe wyłysiające,

2. choroba Dariera,

3. DLE,

4. liszaj płaski, liszaj twardzinowy, liszaj zanikowy,

5. twardzina ograniczona,

6. GVHD,

7. Epidermolysis Bullosa- wrodzone pęcherzowe oddzielanie się naskórka,

8. pemfigoid bliznowaciejący

9. rybia łuska,

10. czyrak, czyraczność,

11. dermatofity,

12. półpasiec,

13. kiła trzeciorzędowa,

14. uszkodzenia mechaniczne, chemiczne i termiczne,

15. promieniowanie jonizujące,

16. guzy przerzutowe, rak podstawnokomórkowy, rak kolczystokomórkowy, guzy przydatków, chłoniaki.

Nie ma skutecznego leczenia umożliwiającego cofnięcie zmian- zanik mieszków włosowych jest procesem nieodwracalnym. Terapia polega na usunięciu czynnika wywołującego- jeśli jest taka możliwość i hamowaniu postępu łysienia.