Łupież pstry jest nie tylko przewlekłą, powierzchowną infekcją grzybiczą, ale i jednym z najczęstszych zaburzeń barwnikowych na całym świecie. Powoduje go lipofilny grzyb drożdżopodobny Malassezia ( nazywany uprzednio Pityrosporum). Jest to saprofit skóry, występujący u 90-100 % populacji. Ma on dwie formy- drożdżakową i grzybniową, która jest lipofilna i wymaga egzogennych kwasów tłuszczowych do wzrostu, co wyjaśnia jej związek z dojrzałymi gruczołami łojowymi. W związku z tym łupież pstry występuje najwcześniej u osób po okresie dojrzewania m.in. na skórze owłosionej głowy; w miejscach z dużą ilością gruczołów łojowych. Łodygi włosów i błony śluzowe nie są zajęte, ale czasami może dojść do zapalenia mieszków włosowych wskutek obecności w nich wolnych kwasów tłuszczowych oraz trójglicerydów.
Objawy kliniczne łupieżu pstrego to zmiany grudkowate.
Objawy kliniczne łupieżu pstrego to zmiany grudkowate lub pieniążkowate, hipo- lub hiperpigmentowane, lekko się łuszczące. Wysokie temperatury i wilgotność zwiększają podatność, co znajduje odzwierciedlenie w większej zachorowalności w ciepłych strefach tropikalnych o dużej wilgotności. Dodatkowe istotne czynniki rozwoju choroby to niedobory odpornościowe i immunosupresja, podwyższone poziomy kortykosteroidów, nadmierna potliwość, ciąża, tłusta skóra i być może podłoże genetyczne. Wysoki odsetek nawrotów, sięgający 60% po roku i 80 % po dwu latach, jest spowodowany trudnościami w unikaniu czynników usposabiających do choroby.
Zatem odpowiednia profilaktyka jest niezbędna, aby uniknąć nawrotu.
Postępowanie:
Ten powierzchowny grzyb może być usunięty ze skóry przez leczenie skierowane na warstwę rogową naskórka.
Najefektywniejsze okażą się peelingi do skóry głowy oraz szampony przeciwgrzybiczne. W badaniach udowodniono dobrą skuteczność szamponów zawierających kwas salicylowy.
Badania specjalistyczne:
-
Badanie w lampie Wooda
-
Zeskrobina
